Zbliżając się do pierwszego piątku miesiąca marca (2022) możemy zwrócić uwagę na adorację Najświętszego Sakramentu i jego rozwój i historię.

Historia adoracji Najświętszego Sakramentu

Od pierwszych wieków w Kościele po Mszy świętej przechowano konsekrowane Hostie, a racją tej praktyki była możliwość zanoszenia Komunii wiernym, którzy nie mogli uczestniczyć w Najświętszej Ofierze, zwłaszcza chorym i tym, którzy za wyznawanie swej wiary oczekiwali w więzieniach na męczeństwo. Przez Komunię świętą łączyli się oni z Chrystusem i składaną przez Niego eucharystyczną ofiarą. Ta praktyka zapoczątkowała u wiernych chwalebny zwyczaj adoracji tego wielkiego Sakramentu i oddawania Mu kultu, należnego jako Bogu. Papież Pius XII (1939-1958) w encyklice Mediator Dei podaje, iż „pierwotna praktyka tej pobożności może mieć początek w adoracji w Wielki Czwartek, gdy po Mszy świętej Wieczerzy Pańskiej były przechowywane i adorowane święte postaci”. Z biegiem czasu wiara i miłość wiernych wzbogacały publiczne i prywatne nabożeństwa do Najświętszej Eucharystii.

Zwróćmy uwagę na to, że przyjęcie Chrystusa w Komunii sakramentalnej nie jest wydarzeniem jednej chwili. Przyjąć Chrystusa oznacza przybliżyć się do Niego, adorować Go.

Całość artykułu można przeczytać na: ► https://wduchuswietym.com/historia-adoracji-najswietszego-sakramentu

Ojciec Dehon dążył do tego, by trwać w Sercu Jezusa i Go adorować. W 1880, 27 lutego, biskup Soissons zatwierdził wystawienie Najświętszego Sakramentu w pierwsze piątki miesiąca.

O historyczno-duchowym i teologicznym ujęciu tego zagadnienia pisze ks. dr Eugeniusz Ziemann SCJ.

Problematyka związana z pobożnością i kultem Najświętszego Serca Jezusa oraz Eucharystii, w której żyje Eucharystyczne Serce Jezusa, ma swoje korzenie w chrystocentrycznym nurcie francuskiej teologii i duchowości katolickiej reprezentowanej przez École Française. Założyciel tej szkoły, Pierre de Bérulle (1575-1629), akcentował fundamentalne znaczenie unii hipostatycznej, która zaistniała w osobie Wcielonego Słowa, między naturą boską i naturą ludzką[4], a także relacyjny związek Osób Boskich osiągający swoje apogeum w Eucharystii[5]. Znamienici przedstawiciele tego kierunku, zafascynowani misterium Wcielonego Słowa, kształtowali teologiczno-duchową koncepcję Eucharystycznego Serca Jezusa Chrystusa obecnego z bóstwem i człowieczeństwem w Eucharystii, nie używając jednak tego określenia. Charles de Condren (1588-1641) rozwijając duchowość ofiary, odwołuje się do stanu Jezusa Chrystusa, Hostii, jako Żertwy złożonej Ojcu na krzyżu, a uobecnianej we mszy świętej[6]. Jego zdaniem, podwójna rola Chrystusa jako Kapłana i Ofiary urzeczywistnia tę relację w Eucharystii. Z kolei Jean-Jacques Olier (1608-1652) dostrzegał w Eucharystii komplementarną rzeczywistość Wcielonego Słowa. Według niego, szczególne miejsce zajmuje w niej msza święta i adoracja Najświętszego Sakramentu[7]. Kładąc jednak nacisk na adorację eucharystyczną, zauważa, że w czasie jej trwania Chrystus staje przed człowiekiem w postawie całkowitego wyniszczenia z miłości do Ojca i stworzenia. Ponadto pozwala uczestniczyć w życiu Boga, które udziela się człowieczeństwu Chrystusa obecnemu wraz z bóstwem w Eucharystii[8]. Wyjątkowe miejsce w nurcie École Française zajmuje św. Jan Eudes (1601-1680), łączący kult Serca Jezusa i Maryi z Eucharystią, zwłaszcza w celebrowanej mszy świętej. Zwracał on uwagę na znaczenie roku liturgicznego w przeżywaniu misteriów i stanów Jezusa Chrystusa, objawiających człowiekowi miłość Boga. Serce, będące według niego symbolem tej miłości, odnosi się do bogactwa życia duchowego, jak również do misji zbawczej Jezusa Chrystusa, Odkupiciela i Pośrednika[9]. Eudes jest prekursorem liturgicznego kultu Najświętszego Serca Jezusa i Serca Maryi, przez ułożone formularze mszalne i oficjum brewiarzowe. Jego wkład w rozwój liturgiczny kultu podkreślił 6 stycznia 1903 roku papież Leon XIII w dekrecie poświęconym heroiczności jego cnót[10].

Istotnym jednak wydarzeniem, które kształtowało koncepcję i terminologię związaną z Eucharystycznym Sercem Jezusa, były objawienia Bożego Serca św. Małgorzacie Marii Alacoque z zakonu wizytek w Paray-le-Moniale[11]. Miały one miejsce w latach 1673-1689, w czasie modlitwy przed Chrystusem Eucharystycznym. Spośród około osiemdziesięciu objawień szczególne znaczenie dla rozwoju kultu Serca Jezusa i związanych z nim praktyk eucharystycznych miały cztery, tzw. wielkie objawienia, w latach 1673-1675. Ich kontekst i miejsce były ściśle związane z Eucharystią. W czasie pierwszego z nich wizjonerka, zajmując przy Chrystusie miejsce św. Jana Apostoła Ewangelisty, doświadczyła misterium Ostatniej Wieczerzy, a także miłości i tajemnic Jezusowego Serca. Drugie objawienie określało przedmiot kultu – miłość w symbolu Serca, które jest źródłem Eucharystii. Trzecie odnosiło się do grzechu i wynagrodzenia przez częste przyjmowanie Komunii Świętej, zwłaszcza w pierwsze piątki miesiąca, oraz odprawianie Godziny świętej. Czwarte objawienie było poświęcone ustanowieniu święta ku czci Serca Jezusowego, Komunii Świętej wynagradzającej oraz uroczystemu aktowi wynagrodzenia przed wystawionym Najświętszym Sakramentem[12].

Z całością artykułu można zapoznać się na stronach ► sympozjum.scj.pl.

Sercańskie Centrum Duchowości pragną pomóc w przeżywaniu Pierwszych Piątków przygotowuje materiały, które mają być pomocą w ich przeżywaniu. Również, by trwać w adoracji przed Eucharystycznym Sercem Jezusa.

I piątek marca 2022 r. = ► A4; ► Zeszycik.

Zebrał ZKH SCJ